Η Απουσία

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω
θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή
όταν έδωσα και έδωσες το πρώτο μας φιλί
μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα τησ σχέσης τον καπνό
δώθηκα και προδώθηκα ψάχνοντας για το θεό
μέσα από την ένωση 2 σωμάτων μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρυσα την άκρη
μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το προσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπώ

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν'ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν
θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα 2 σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε πια φίλοι
να'ταν η απόσταση γυαλί και ο χρόνος ψεύτης
να'μασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα ποιήματα τα θρύμματα αιώνια καταλλύματα
να'ταν ανέγγικτη στιγμή που τώρα έχει χαρακτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα θέλω πίσω
γυαλίζω τα όσα χώρισα μπροστα μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρισσα το ξέρω όλη χώρισα
και την ψυχή μου αφόρησα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την υδονή σε βρώμικα κρεβάτια
τα τόσα αγνόησα μα χώρισα με βλέμμ α θολωμένο
κάθε νύχτα ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής

Όταν η απουσία......

Χάρις Αλεξίου : Αφιέρωμα στον Μάνο Λοϊζο

Η Χάρις Αλεξίου τραγουδάει Μάνο Λοΐζο σ’ αυτή τη μοναδική έκδοση από την ζωντανή ηχογράφηση και βιντεοσκόπηση στο Ηρώδειο. Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που η Χάρις Αλεξίου ηχογραφεί και κυκλοφορεί σε cd και dvd μια παράστασή της από το Ωδείο Ηρώδου Αττικού. Η συναυλία αυτή οργανώθηκε στα πλαίσια των εκδηλώσεων για το έτος Μάνου Λοΐζου. Στο πλευρό της στην σκηνή του Ηρωδείου συμμετείχε τιμητικά ο Νίκος Πορτοκάλογλου, δηλώνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τον δικό του σεβασμό στο έργο του μεγάλου δημιουργού, καθώς επίσης και το Τρίφωνο: Ερωφίλη, Νίκος Κουρουπάκης, Δημήτρης Υφαντής. Τραγούδια που λατρεύονται ακόμα και ακολουθούν τη Χάρις Αλεξίου σε όλη την πορεία της, σε στίχους, κυρίως, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μανώλη Ρασούλη αλλά και του Δημήτρη Χριστοδούλου, της Κωστούλας Μητροπούλου και του Φώντα Λάδη.

Η Ίδια λέει: «Όλα σε θυμίζουν
Γύρισα 25 χρόνια πίσω. Σαν να άκουγα την φωνή του, σαν να τον έβλεπα να διευθύνει την ορχήστρα, να με καθοδηγεί, να μου δείχνει τον τρόπο του. Οι προβολείς με απομόνωναν κάποιες στιγμές από τον κόσμο. Έκλεινα τα μάτια μου και ένιωθα την φωτογραφία του πίσω από την πλάτη μου πάνω στην σκηνή να ζωντανεύει. Νέα παιδιά τραγουδούσαν μαζί μου. Οι πιο μεγάλοι συγκινημένοι θυμόντουσαν και ξαναζούσαν τα νιάτα τους. «πεθαίνει μόνο αυτός που λησμονιέται» είπε κάποιος. Ο Μάνος είναι ζωντανός και μας μιλάει ακόμα. Αυτή η λατρεία δεν είναι τυχαία.Είμαι πολύ τυχερή που βρέθηκα στον δρόμο του και τον βαδίζω ακόμα. Τον δικό του δρόμο που έχει τη δική του ιστορία.»

Το Tracklist έχει ώς εξής:

CD 1:
1 Εισαγωγή (Live) - Ορχηστρικό 3:15
2 Σ' Ακολουθώ (Live) - Χάρις Αλεξίου 4:01
3 Κι Εγώ Σαν Πόλη - Χάρις Αλεξίου 3:06
4 Πες Μου Πως Γίνεται (Live) - Χάρις Αλεξίου 4:59
5 Μια Καλημέρα (Live) - Χάρις Αλεξίου 2:46
6 Τζαμάϊκα (Live) - Χάρις Αλεξίου 2:43
7 Ελισσώ (Live) - Νίκος Πορτοκάλογλου/Χάρις Αλεξίου 2:53
8 Σ' Αγαπώ, Σ' Αγαπώ (Live) - Χάρις Αλεξίου/Νίκος Πορτοκάλογλου 4:03
9 Κι Αν Τα Μάτια Σου (Live) - Χάρις Αλεξίου/Νίκος Πορτοκάλογλου 3:37
10 Με Φουρτουνιάζει Ο Eρωτας (Live) - Νίκος Πορτοκάλογλου 3:12
11 Καράβια Αλήτες (Live) - Νίκος Πορτοκάλογλου/Χάρις Αλεξίου 3:16
12 Σεβάχ Ο Θαλασσινός (Live) - Νίκος Πορτοκάλογλου/Χάρις Αλεξίου 4:00
13 Νανούρισμα (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:56
14 Ο Αρχηγός (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:17
15 Μη Με Ρωτάς (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:24
16 Αχ Χελιδόνι Μου (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:22
17 Η Μέρα Εκείνη Δεν Θ' Αργήσει (Live) - Χάρις Αλεξίου/Νίκος Πορτοκάλογλου 2:55
18 Τίποτα Δεν Πάει Χαμένο (Live) - Χάρις Αλεξίου/Νίκος Πορτοκάλογλου 4:35

CD 2:
1 Πρωϊνό Τσιγάρο (Live) - Τρίφωνο 4:37
2 Παποράκι Του Μπουρνόβα (Live) - Τρίφωνο 3:02
3 Ο Ενας Πλάι Στον Aλλον (Live) - Τρίφωνο 2:00
4 Ο Φαντάρος (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:50
5 Το Ζεϊμπέκικο Της Ευδοκίας (Live) - Ορχηστρικό 2:39
6 Την Ογδοη Μέρα (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:58
7 Η Δουλειά Κάνει Τους Αντρες (Live) - Χάρις Αλεξίου 2:18
8 Παραμυθάκι Μου (Live) - Τρίφωνο 2:58
9 Λίγα Γαρούφαλα (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:42
10 Μες Στο Πλήθος (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:23
11 Γύφτισσα Τον Εβύζαξε (Live) - Χάρις Αλεξίου 2:35
12 Σε Πέντε Ώρες Ξημερώνει Κυριακή (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:09
13 Οταν Βλέπετε Να Κλαίω (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:36
14 Δεν Θα Ξαναγαπήσω (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:55
15 Τέλι Τέλι Τέλι (Live) - Χάρις Αλεξίου 4:12
16 Πόσο Σ' Αγαπώ (Live) - Χάρις Αλεξίου 3:12
17 Ολα Σε Θυμίζουν (Live) - Χάρις Αλεξίου 5:12
18 Το Ακορντεόν (Live) - Χάρις Αλεξίου/Νίκος Πορτοκάλογλου/Τρίφωνο 3:14
19 Ο Δρόμος (Live) - Χάρις Αλεξίου/Νίκος Πορτοκάλογλου/Τρίφωνο 2:55

Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε βρίσκει ο Χειμώνας

Πρόκειται για μια μουσική συνεύρεση των δυο σημαντικών τραγουδοποιών που έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην σύγχρονη ελληνική δισκογραφία. Δώδεκα τραγούδια, δώδεκα μικρές ιστορίες με έντονα κοινωνικά μηνύματα αλλά και ερωτικές στιγμές που αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητά μας. Τα τραγούδια του δίσκου ερμηνεύουν ο Πάνος Κατσιμίχας και ο Μάνος Ξυδούς, ενώ σε δυο κομμάτια συμμετέχει ο Χάρης Κατσιμίχας, που δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη δουλειά.

Ήδη, μεταδίδονται αποκλειστικά τόσο το ομότιτλο "Μέχρι να πάρεις παγωτό" όσο και το πολύ αληθινό "Δε μας ανήκει τίποτα" που βασίζεται σε μια σύγχρονη λαϊκή ρήση, σε μουσική του Πάνου Κατσιμίχα και στο οποίο ακούγονται αποσπάσματα από ποίηση του Berlolt Brecht, Federico Garcia Lorca και κείμενο του Τόλη Φασόη.

Ο Πάνος Κατσιμίχας και ο Μάνος Ξυδούς αναφέρουν χαρακτηριστικά στο σημείωμα του δίσκου: "Αυτά τα τραγούδια, γεννήθηκαν αβίαστα, αθόρυβα και φυσικά, χωρίς να υπάρχει τίποτα προσχεδιασμένο. Τα γράψαμε σαν ένα ντουέτο ερασιτεχνών που έκανε το κέφι του".

Χαρακτηριστηκά το tracklist έχει ως εξης:

1.Δεν μας ανηκει τιποτα
2.Λαβυρινθος
3.Καπου σε ξερω
4.Μεχρι να παρεις παγωτο
5.Λευκο πουλι
6.Οτι και αν πω. θα λειπει κατι
7.Αστα να σε χαλασει
8.Ποτε δεν τραγουδησα για τον πατερα μου
9.Συνδρομο της Στοκχολμης
10.Μια τρελη ζαρια
11.Παγιδα

Το Τελευταίο γράμμα του Gabriel Garcia Marquez

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.

Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ'ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...

Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ'έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ'αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν'το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Αναμνήσεις ενός χέστη

Είχα ένα καθίκι, δηλαδή πρέπει να είχα, μάλλον κόκκινο αλλά μπορεί και μοβ -έχεζα τέλος πάντων, δηλαδή πρέπει να έχεζα, δεν θυμάμαι.
Έπειτα έριξα λίγο μπόι και κατάφερα να σκαρφαλώσω στη λεκάνη. Και το καθίκι πήρε δρόμο. Αυτά βέβαια είναι υποθέσεις κι εικασίες, καθόλου σίγουρος δεν είμαι ότι συνέβησαν τα γεγονότα έτσι. Εικάζω ότι τα κωλομέρια μου τρεμούλιασαν στην πρώτη επαφή με το κάθισμα, σα ν' ακούμπησα φίδι. Συνήθισα υποθέτω(έχω κι άλλα φίδια συνηθίσει). Από δω και πέρα η ομίχλη διαλύεται: έχεζα ανελλιπώς.

Όχι πάνω μου βέβαια, ούτε όπου να 'ναι. Τα σκυλιά χέζουν όπου να 'ναι. Θυμάμαι ένα κοριτσάκι που χέστηκε, πρώτη δημοτικού θα 'μουν: ήταν μια τεράστια κουράδα, δεκαπέντε ή είκοσι εκατοστά κι είχε σα σκιά σταμπάρει τη φόρμα. Μεγάλο σκατό για πιτσιρίκι. Την πετυχαίνω που και που την παλιά συμμαθήτρια που χέστηκε, δουλεύει σ' ένα φαστφουντάδικο, μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Θα μεγάλωσαν κι οι κουράδες της. Μεγάλωσα κι εγώ, χέζοντας, χέζοντας ακαταπαύστως -θαρρείς όσο περισσότερο σκατό κατέβαζα τόσο ψήλωνα.
Επί είκοσι συναπτά έτη τιμούσα αποκλειστικά και μόνο την ίδια χέστρα, αν εξαιρέσεις κάνα σποραδικό χέσιμο στην τουαλέτα κάποιου θείου, της γιαγιάς κλπ, έπειτα κατατάχθηκα και γνώρισα γενναίες καινούριες τουαλέτες. Έχω χέσει στην Ορεστιάδα, στο Σουφλί, στη Θήβα, στα Γιαννιτσά και σε πολλά άλλα μέρη. Έχω χέσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Κάποτε μάλιστα μου ανετέθη η φύλαξη των τουαλετών ενός ολόκληρου στρατοπέδου, στην 162 Μ.Β.Π. αν δεν
απατώμαι: είχαν επιφορτίσει την πυροβολαρχία μας μ' αυτό το ηρωικό καθήκον -κάναμε τις σκοπιές μας και τρέχαμε στο καπάκι για νούμερο στις χέστρες. Τρίωρα ήταν κι έπρεπε να φοράς εξάρτυση κι αν κανένας φαντάρος έχεζε στραβά να τον αναφέρεις στον αξιωματικό υπηρεσίας πάραυτα.
Ήταν μια καρέκλα που 'χαμε πλάι στους νιπτήρες και με το που τραγουδούσε το καζανάκι σπεύδαμε. Πάντως είναι ν' απορείς πως ανάμεσα σε τόσους πυροβολητές ελάχιστοι βρίσκανε στόχο -ο στρατός είναι όντως σκατά. Απολύθηκα κάποτε κι επέστρεψα στην τουαλέτα μου.
Εξακολούθησα να χέζω με την ίδια αφοσίωση, τόνοι και τόνοι σκατών, σκληρά σαν πέτρα ή νερουλά, σκατά καστανά ή κατάμαυρα, σκατά με αίμα. Στο μεταξύ μετακόμισα, παντρεύτηκα, έκανα και παιδιά -στιγμή δε σταμάτησα να χέζω. Σκέφτομαι μερικές φορές την κατάληξη της αδιάλειπτης αυτής παραγωγής κουράδων, της ιερότερης παρακαταθήκης: σκατά χωνευμένα, μετουσιωμένα σε χώμα, σκατά που ρέουν στο πράσινο αίμα των φυτών, σκατά στη θάλασσα, στη βροχή, στον σκατένιο κόσμο. Όσο για τη δική μου κατάληξη, δεν είναι κάνα αίνιγμα: γέρος, σκατόγερος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, πεθαίνοντας μακριά από όλες τις χέστρες που συνάντησα. Αλλά προτού 'ρθει ο θάνατος θα ξανασυναντήσω το αρχέγονο καθίκι της
παιδικής μου ηλικίας. Κόκκινο ή μοβ.

Όνειρα...,

Άνοιξα τα μάτια μου ένα πρωί και προσπαθούσα να δω
όλα θολά γύρω μου, όλα σ' ένα σύννεφο πιασμένα...
Προσπάθησα να αγγίξω το πρόσωπό μου με τ' ακροδάχτυλά μου
όμως δεν είχα δύναμη...

Γύρισα στο πλάι και κοίταξα το κενό..
δεν τρόμαξα, δεν λυπήθηκα, δεν ένιωσα τίποτα...
γιατί;
Μα γιατί δεν ένιωθα πια...

Σαν μαριονέτα βρήκα την δύναμη και σηκώθηκα, πλησίασα τον καθρέπτη και κοίταξα μέσα του...
Χαμογέλασα στο είδωλό μου και του έγνεψα...

Τι όνειρα άραγε είδα χθες;
Πολλά πράγματα και χίλιες εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου...
Κάποιος μου είπε...Κυριακή σήμερα...ότι είναι θα φανερωθεί μέχρι το μεσημέρι...

Δεν ήταν τέτοια όνειρα όμως...ήταν τα όνειρα που έρχονται στο υποσυνείδητο γιατί η πραγματικότητα τα διώχνει...

Η μέρα ξέρει ότι δεν έχουν υπόσταση ούτε και λόγο ύπαρξης, ξέρει ότι είναι πέρα από κάθε τι που θες και δεν αρκεί να το επιθυμείς κάτι για να γίνει μερικές φορές...

Η νύχτα όμως θέλει να παίζει παιχνίδια στην σκιά σου...

Στο φως λοιπόν ξεθώριασαν οι εικόνες,
ξεθωριάζει και η θύμηση μέρα με τη μέρα...
γιατί το θες
γιατί το επιλέγεις...

Τα όνειρα όμως μπορείς να τα λυγίσεις;
Να παλέψεις, να τα νικήσεις;

Και πως θα γνωρίσεις τ' αληθινά όνειρα από τα ψεύτικα;

Κάποιος μου είπε....αυτά που δεν σε πληγώνουν ποτέ, αυτά είναι τα αληθινά όνειρα...!
Εγώ που ξέρω λέω πως τα αληθινά όνειρα τα πήρες μαζί σου…