Όνειρα...,

Άνοιξα τα μάτια μου ένα πρωί και προσπαθούσα να δω
όλα θολά γύρω μου, όλα σ' ένα σύννεφο πιασμένα...
Προσπάθησα να αγγίξω το πρόσωπό μου με τ' ακροδάχτυλά μου
όμως δεν είχα δύναμη...

Γύρισα στο πλάι και κοίταξα το κενό..
δεν τρόμαξα, δεν λυπήθηκα, δεν ένιωσα τίποτα...
γιατί;
Μα γιατί δεν ένιωθα πια...

Σαν μαριονέτα βρήκα την δύναμη και σηκώθηκα, πλησίασα τον καθρέπτη και κοίταξα μέσα του...
Χαμογέλασα στο είδωλό μου και του έγνεψα...

Τι όνειρα άραγε είδα χθες;
Πολλά πράγματα και χίλιες εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου...
Κάποιος μου είπε...Κυριακή σήμερα...ότι είναι θα φανερωθεί μέχρι το μεσημέρι...

Δεν ήταν τέτοια όνειρα όμως...ήταν τα όνειρα που έρχονται στο υποσυνείδητο γιατί η πραγματικότητα τα διώχνει...

Η μέρα ξέρει ότι δεν έχουν υπόσταση ούτε και λόγο ύπαρξης, ξέρει ότι είναι πέρα από κάθε τι που θες και δεν αρκεί να το επιθυμείς κάτι για να γίνει μερικές φορές...

Η νύχτα όμως θέλει να παίζει παιχνίδια στην σκιά σου...

Στο φως λοιπόν ξεθώριασαν οι εικόνες,
ξεθωριάζει και η θύμηση μέρα με τη μέρα...
γιατί το θες
γιατί το επιλέγεις...

Τα όνειρα όμως μπορείς να τα λυγίσεις;
Να παλέψεις, να τα νικήσεις;

Και πως θα γνωρίσεις τ' αληθινά όνειρα από τα ψεύτικα;

Κάποιος μου είπε....αυτά που δεν σε πληγώνουν ποτέ, αυτά είναι τα αληθινά όνειρα...!
Εγώ που ξέρω λέω πως τα αληθινά όνειρα τα πήρες μαζί σου…